Morze Barentsa is the translation of "Barentszzee" into Polish. Sample translated sentence: Het Russische Stockmanveld in de Barentszzee is de gasbron die hiervoor zal worden gebruikt. ↔ Źródłem gazu staną się rosyjskie złoża Stockman na Morzu Barentsa. Morze Hebrydzkie od północy graniczy z cieśniną The Minch i tworzy jeden akwen. Od strony oceanu Morze Hebrydzkie oddziela umowna granica biegnąca od przylądka Bloody Foreland do przylądka Barra na Hebrydach, następnie wzdłuż wysp archipelagu do przylądka Butt of Lewis i do przylądka Wrath , u podnóża Gór Kaledońskich . Morze Czarne leży między Europą a Azją Zachodnią (granica wodna między Europą a Azją Mniejszą). Jest połączony Cieśniną Bosfor z Morzem Marmurowym. Powierzchnia 422 tys. Km², maksymalna głębokość do 2 245 m (na południe od Jałty), zasolenie 17-18 ‰. Morza mapa quiz for 1st grade students. Find other quizzes for Geography and more on Quizizz for free! on wodą (5 liter) 3. Część morza lub jeziora z 3 stron obrzeżona lądem. (6 liter) 4. Morze otoczone lądami (16 liter) 5. Np. Atlantycki (5 liter) 6. Grupa wysp położonych blisko siebie. (10 liter) 7. Nie jest nim Morze Kaspijskie (5 liter) 8. Zwężenie obszaru wodnego, łączące 2 zbiorniki wodne. (8 liter) 9. Lokalizacja. Morze Jawajskie zlokalizowane jest między wyspami Sumatrą na zachodzie, Bangka, Belitung i Borneo na północy, Celebes na wschodzie oraz Jawą na południu. Połączone z Oceanem Indyjskim cieśniną Sundajską. Na północnym zachodzie z Morzem Południowochińskim cieśninami Karimata i Gaspar. Na wschodzie łączy się z XMQaJ9. geogr. geografia morze w Oceanie Arktycznym; tłumaczenia Morze Barentsa Dodaj Barentszzee Źródłem gazu staną się rosyjskie złoża Stockman na Morzu Barentsa. Het Russische Stockmanveld in de Barentszzee is de gasbron die hiervoor zal worden gebruikt. Euro-Arktyczna Rada Morza Barentsa (17) obejmuje europejski region arktyczny i subarktyczny. In de Euro-Arctische Raad voor de Barentszzee (17) zijn de arctische en subarctische regio's van Europa verenigd. EurLex-2 Okazuje się, że wcale nie byliśmy na Morzu Barentsa. Het blijkt dat we helemaal niet in de Barentszzee zijn geweest. Literature Nowe połączenia w regionie/obszarze Morza Barentsa Nieuwe verbindingen in het gebied rond de Barentszee not-set Konowałow” posuwał się wolno nad twardym piaszczystym dnem Morza Barentsa z prędkością trzech węzłów. Konowalov De onderzeeër gleed met een snelheid van drie knopen net boven de harde zandbodem van de Barentszzee. Literature Rosja: Morze Barentsa i Morze Białe Rusland: Barentszzee en Witte Zee EurLex-2 Bomba wyrzuciła mały spadochron i przez następną minutę opadała ku Morzu Barentsa. De dieptebom vouwde een kleine parachute uit, waaraan hij binnen een minuut naar de Barentszzee daalde. Literature Oświadczenie Komisji w sprawie współpracy w obszarze Morza Barentsa Verklaring van de Commissie met betrekking tot de samenwerking in het Barentszzeegebied EurLex-2 Jak pan będzie jechał dzień w tę stronę, to dotrze nad Morze Barentsa, na koniec świata. Als je een dag die kant op rijdt, kom je bij de Barentszzee, het einde van de wereld.’ Literature Dotyczy: nielegalnych połowów na Morzu Barentsa Betreft: Illegale visserij in de Barentszzee EurLex-2 Punkt drugi: „Allentown” ma udać się na północ na Morze Barentsa w pobliże północnych wybrzeży Rosji. Alinea twee: de Allentown begeeft zich noordwaarts naar de Barentszzee voor de Russische noordkust. Literature Od 2018 r. projekt ten będzie obejmował również Morze Barentsa. Vanaf 2018 zal dit project ook de Barentsz-zee omvatten. EurLex-2 –Ich Delty i Typhoony są jak zwykle na Morzu Barentsa i Morzu Ochockim. “Hun Delta’s en Typhoons bevinden zich zoals gewoonlijk in de Barentszzee en de Zee van Ochotsk. Literature Jedna przez Bałtyk prowadzi do Leningradu, a druga przez Morze Barentsa do Murmańska. De een was via de Baltische Zee naar Leningrad en de andere was door de Barnetts Zee naar Moermansk. Literature Źródłem gazu staną się rosyjskie złoża Stockman na Morzu Barentsa. Het Russische Stockmanveld in de Barentszzee is de gasbron die hiervoor zal worden gebruikt. Europarl8 [6] Forum współpracy międzyrządowej w regionie Morza Barentsa. [6] Forum voor intergouvernementele samenwerking in de Barentszregio. EurLex-2 uwzględniając priorytety Euro-arktycznej Rady Morza Barentsa na lata 2013–2015 pod przewodnictwem Finlandii, gezien de prioriteiten van de Raad voor het Europees-Arctische Barentsz-zeegebied voor de periode 2013-2015 onder het Finse voorzitterschap, eurlex-diff-2018-06-20 Przez moment Burke przypomniał sobie operację na Morzu Barentsa i chwilę przed tym, zanim strzelił do nieprzyjaciela. Heel even dacht Dillinger terug aan de operatie in de Barentszzee, vlak voordat hij op de vijand had gevuurd. Literature Nowe połączenia w regionie/obszarze Morza Barentsa Nieuwe verbindingen in het gebied rond de Barentszee oj4 Dorsz z Morza Barentsa – przykład ten pokazuje, że „wygodne porty” istnieją także w północnej Europie. Het voorbeeld van kabeljauw uit de Barentszee laat zien dat goedkope havens ook in Noord-Europa bestaan. not-set Norwegia przygotowała plan zintegrowanego zarządzania dla Morza Barentsa i dla obszarów morskich w pobliżu Lofotów. Noorwegen heeft een integraal beheerplan voor de Barentszee en het zeegebied voor de kust van de Lofoteneilanden. EurLex-2 - Ich Delty i Typhoony są jak zwykle na Morzu Barentsa i Morzu Ochockim. “Hun Delta’s en Typhoons bevinden zich zoals gewoonlijk in de Barentszzee en de Zee van Ochotsk. Literature Wiedziała o operacji na Morzu Barentsa, o tym, co stało się Peterowi, jemu i Natalie Ze wist dus over de missie in de Barentszzee en wat er met Vornado, Natalie en hemzelf was gebeurd. Literature Czy w ciągu ostatnich trzech godzin wykryliście coś na północnym Atlantyku i na Morzu Barentsa? Meld mij de nieuwe contacten in de Noordelijke Atlantische Oceaan en de Barentszzee van de laatste drie uur. Literature Byłem pewien, że ciało Hallidaya spoczywa w czarnych głębinach Morza Barentsa. Halliday, wist ik, lag in de zwarte diepten van de Barentsz Zee. Literature Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M Morze BarentsaMorze Barentsa (nor. Barentshavet), do 1853 Morze Murmańskie – marginalne morze w Oceanie Arktycznym , między Europą Północną, archipelagami Svalbard i Ziemią Franciszka Józefa oraz Wyspą Niedźwiedzią i Nową Ziemią . Na zachodzie łączy się z Morzem Norweskim . Powierzchnia morza 1424 tys. km², średnia głębokość 229 m, głębokość maksymalna 600 m. Objętość 316 tys. km³. Morze znajduje się na szelfie kontynentalnym . Południowo-zachodnia część morza nie zamarza w zimie ze względu na wpływ ciepłego prądu Północnoatlantyckiego . Południowo-wschodnia część morza znana jest jako Morze Peczorskie . Morze Barentsa ma duże znaczenie dla transportu i rybołówstwa – istnieją tutaj ważne porty – Murmańsk ( Rosja ) i Vardø ( Norwegia ). Przed II wojną światową, dostęp do Morza Barentsa miała również Finlandia : Petsamo było jedynym wolnym od lodu portem. Poważnym problemem jest radioaktywne zanieczyszczenie morza ze względu na działalność rosyjskiej floty jądrowej i norweskiego zakładu do przetwarzania odpadów radioaktywnych . Ostatnio część morskiego szelfu Morza Barentsa w kierunku Spitsbergenu stała się przedmiotem sporów terytorialnych Rosji i Norwegii (jak również innych państw), głównie z powodu występujących tu znacznych zasobów gazu ziemnego .Spis treści1 Historia badań2 Oceaniczne i lądowe granice3 Morskie granice4 Linia brzegowa5 Archipelagi i wyspy6 Prądy i Wymiana Zasolenie7 Rzeźba Gleby8 Stopień Temperatura wód9 Flora i fauna10 Znaczenie Przemysł spożywczy i Przemysł wydobywczy11 Znaczenie strategiczne12 Przypisy13 Bibliografia Historia badańMorze Barentsa (Murmańskie) na mapie z 1614 Morza Barentsa były zamieszkane od czasów antycznych przez ugrofińskie plemiona Samów (Lapończyków). Pierwsze wizyty nowożytnych Europejczyków ( Wikingowie a potem kupcy z Nowogrodu ) rozpoczęły się prawdopodobnie od końca XI wieku, a następnie stawały się coraz częstsze. Morze Barentsa zostało nazwane w 1853 r. na cześć holenderskiego nawigatora Willema Barentsa . Naukowe badania nad morzem rozpoczęła ekspedycja Fiodora Litkego 1821-1824, a pierwsza kompletna i dokładna charakterystyka hydrologiczna morza została dokonana przez zespół rosyjskich naukowców płynących drewnianym statkiem badawczym „Н. М. Книпович” („Mikołaj Knipowicz”) na początku XX w. Oceaniczne i lądowe graniceMorze Barentsa – akwen położony na obrzeżach Oceanu Arktycznego , na granicy z Atlantykiem , między północnym wybrzeżem Europy na południu i wyspami Wajgacz , Nowa Ziemia , Ziemia Franciszka Józefa na wschodzie oraz Spitsbergen i Wyspa Niedźwiedzia od zachodu. Morskie graniceNa zachodzie graniczy z basenem Morza Norweskiego , granica przebiega od Przylądka Południowego (Sorkapp) na Spitsbergenie przez Wyspę Niedźwiedzią po Przylądek Północny (Nordkapp) w Norwegii, na południu – z Morzem Białym , granica biegnie pomiędzy przylądkami Swiatoj Nos na Półwyspie Kolskim a Kanin Nos na Półwyspie Kanin , na wschodzie – z Morzem Karskim , pomiędzy Wajgaczem a Nową Ziemią oraz dalej na północ pomiędzy Przylądkiem Pragnienia (Mys Żelanija) na Nowej Ziemi a Przyl. Kohlsaat (ros. Мыс Кользат) na Wyspie Grahama Bella najdalej na wschód wysuniętej wyspie archipelagu Ziemi Franciszka Józefa, od północy – z Oceanem Arktycznym, od Przylądka Meri-Harmsour na Ziemi Aleksandra przez Wyspę Wiktorii i Wyspę Białą do Ziemi Północno-Wschodniej w archipelagu Svalbard . Obszar Morza Barentsa, położony na wschód od wyspy Kołgujew , nosi nazwę Morza Peczorskiego . Linia brzegowaWybrzeża Morza Barentsa zwłaszcza Spitsbergenu, Norwegii oraz części Nowej Ziemi są głównie fiordowe : wysokie, skaliste i mocno poszarpane. Północne wybrzeża są głównie lodowe ( abrazja termiczna), występują przede wszystkim na Ziemi Franciszka Józefa, północnej części Nowej Ziemi oraz na Ziemi Północno-Wschodniej. Nieco większe zróżnicowanie występuje na południowych wybrzeżach. W zachodniej części półwyspu Kolskiego występują brzegi silnie rozczłonkowane przez lejkowate ujścia rzeczne, natomiast wschodnia część, niższa, ma brzegi bardziej wyrównane. Na półwyspie Kanin przeważają wybrzeża wyrównane (erozyjno-akumulacyjne), w Zatoce Czoskiej abrazyjno-zalewowe a dalej na wschód aż po Zatokę Chajpudyrską występują wybrzeża deltowe. W obrębie Morza Barentsa występują zatoki. Mniejsze to Porsangerfjord , Tanafjord, Varangerfjord w Norwegii, zatoki Motowska i Kolska na półwyspie Kolskim . Duże, płytkie zatoki występują na wschód od półwyspu Kanin, są to Zatoki: Czoska , Peczorska i Chajpudyrska. Istnieje jeszcze kilka mniejszych zatok. Archipelagi i wyspyW obrębie Morza Barentsa wysp jest niewiele. Największa z nich to wyspa Kołgujew . Od zachodu, północy i wschodu, morze jest ograniczone archipelagami Svalbardu, Ziemi Franciszka Józefa i Nowej Ziemi oraz pojedynczymi wyspami: Wajgacz , Wyspa Biała , Wyspa Wiktorii , Wyspa Niedźwiedzia . HydrografiaDo największych rzek wpływających do Morza Barentsa należą Peczora i Indiga. Prądy i pływyNa powierzchni morza prądy morskie tworzą krąg w lewo. Morze Barentsa jest obszarem, przez który do basenu Morza Arktycznego wprowadzane są ciepłe i silnie zasolone wody atlantyckie. Transportowane są one przez Prąd Norweski , a następnie po jego bifurkacji przez Prąd Nordkapski, który wprowadza wody atlantyckie do Morza Barentsa i dalej do Morza Karskiego . Wzdłuż zachodniej granicy Morza Barentsa na Morzu Norweskim, płynie ciepły Prąd Zachodniospitsbergeński, którego wody przenikają również na Morze Barentsa. Z północy i północnego wschodu, na północne i wschodnie części Morza Barentsa, napływają chłodne i wysłodzone, a przez to „lekkie”, Powierzchniowe Wody Arktyczne. W efekcie wprowadzania do Morza Barentsa ciepłych wód atlantyckich jego południowo-zachodnia część nigdy nie zamarza. Dalej, w części północno-wschodniej morza, ciepło z wód atlantyckich wpływa na opóźnienie w tworzeniu się i przyspieszenie topnienia lodów morskich[1]. W centralnej części morza istnieje system współśrodkowych prądów. Obieg wody morskiej jest pod wpływem zmian wywołanych silnymi wiatrami i wymianą wód z morzami przyległymi. Duże znaczenie, zwłaszcza u wybrzeży mają pływy morskie . Najwyższą wartość 6,1 m osiągają na wybrzeżach półwyspu Kolskiego, w innych miejscach wahają się od 0,6 do 4,7 m. Wymiana wodyWymiana wody z morzami przyległymi ma duże znaczenie dla bilansu wodnego Morza Barentsa. W ciągu roku na morze, dostaje się (i uchodzi z niego) około 76 000 km³ wody, co stanowi około 1/4 z całkowitej objętości wody morskiej. Największe ilości wody (59 000 km³/rok) przynosi ciepły Prąd Nordkapski, który ma ogromne możliwości wpływu na system hydrometeorologiczny morza. Całkowity dopływ wody rzekami do morza wynosi średnio około 200 km³ rocznie. ZasolenieWartość stopnia zasolenia Morza Barentsa wykazuje zmienność poziomą (przestrzenną), pionową i sezonową. Średnie zasolenie wód powierzchniowych w morzu w ciągu roku wynosi w części południowo-zachodniej 34,7-35,0‰, na wschodzie 33,0-34,0‰, a w części północnej 32,0-33,0‰. W pasie nadbrzeżnym morza wiosną i latem zasolenie jest obniżone do 30-32‰, pod koniec zimy wzrasta do 34,0-34,5‰. Wody powierzchniowe są słabiej zasolone od wód głębinowych. GeologiaMorze Barentsa jest częścią prekambryjskiej płyty kontynentalnej zbudowanej z różnorodnych struktur wiekowych, które w permie i mezozoiku przeszły kilka etapów denudacji . Efektem było powstanie kilku antekliz i synekliz widocznych w reliefie dna morskiego. Widoczne są także pozostałości dawnej linii brzegowej na głębokości 200 i 70 m. Dno pokrywają liczne osady polodowcowe oraz grzebienie piasku utworzone przez silne prądy przybrzeżne. Rzeźba dnaDno Morza Barentsa jest podwodną równiną z falistą powierzchnią, lekko nachyloną na zachód i północny wschód. Morze znajduje się w strefie szelfowej, ale w odróżnieniu od innych mórz ma wiele głębokości 300-400 m, średnia głębokość wynosi 229 m, a maksymalna 600 m. Występują liczne podmorskie wzniesienia i rynny – biegnące w różnych kierunkach, jak również istnieje wiele małych (3-5 m) nierówności na głębokości mniejszej niż 200 m oraz terasowatych półek na stokach. W obrębie dna wydzielono równiny – Płaskowyż Centralny, wzniesienia (Centralne, Perseusza – minimalna głębokość 63 m), depresje (Centralna, maksymalna głębokość 386 m) i rynny (Zachodnia-maksymalna głębokość 600 m), Franz-Victoria (430 metrów). W południowej części głębokość jest przeważnie mniejsza niż 200 m. GlebyPokrywa osadów w południowej części Morza Barentsa, zdominowana jest przez piasek , w niektórych miejscach występują głaziki i żwir . W wyższej części Wzniesienia Centralnego i północnej części morza przeważa mulisty piasek oraz piaszczysty muł a w obniżeniach – ił . Wszędzie istnieją domieszki gruboziarnistego materiału, który jest związany z działalnością lodowcową. Miąższość osadów w północnej i środkowej części jest mniejsza niż 0,5 m, w wyniku czego na oddzielonych od siebie wzniesieniach starsze osady są prawie na powierzchni. Wolne tempo powstawania osadów (mniej niż 30 mm na 1000 lat) ma związek ze słabym napływem osadów terygenicznych – w Morzu Barentsa ze względu na szczególne cechy nadbrzeżnych terenów nie ma zrzutów osadów z dużych rzek (z wyjątkiem Peczory , która swoje osady aluwialne osadza u ujścia), oraz ze względu na charakter brzegów zbudowanych głównie ze skał krystalicznych . KlimatKlimat Morza Barentsa jest polarny morski. Charakterystyczne są długie zimy, krótkie chłodne lato, niskie roczne amplitudy temperatury, duża wilgotność względna powietrza. Wynika to z położenia Morza Barentsa w wysokich szerokościach geograficznych poza kręgiem polarnym , pomiędzy ciepłym Oceanem Atlantyckim a chłodnym Oceanem Arktycznym. W północnej części morza dominuje powietrze arktyczne, a w południowej umiarkowane masy powietrza związane z przemieszczaniem się niżu islandzkiego , którego granicą na północy jest front arktyczny. Zimą w centralnej części Morza Barentsa rozwija się intensywna działalność cyklonalna , której skutkiem są często zmieniające się silne wiatry, częste sztormy , duże wahania temperatury, zmienia się także ilość opadów. Średnia temperatura w miesiącach najzimniejszych w północno-wschodniej części morza wynosi -20,8 °C, w południowo-zachodniej i centralnej części morza -2,0 °C do -4,0 °C, na wschodzie (Kołgujew) -14 °C oraz w południowo-wschodniej części -17 °C. Lato jest krótkie i chłodne. W południowej części morza w lipcu średnia temperatura wynosi +7 °C, na wyspach Ziemi Franciszka Józefa od 0 °C do -2 °C. W północnej części morza spada 100-200 mm opadów rocznie, podczas gdy na południu 400-500 mm. Zimą nad morzem dominują wiatry południowo-zachodnie, wiosną i latem północno-wschodnie. W ciągu roku występuje silne zachmurzenie . Stopień zlodzeniaTrudne warunki klimatyczne w północnej i wschodniej części Morza Barentsa mają wpływ na silne zlodzenie . Przez cały rok pozostaje wolna od lodu tylko południowo-zachodnia część morza. Największy zasięg pokrywy lodowej jest w kwietniu, kiedy około 75% powierzchni morza jest zajęte przez pływający lód . W skrajnie chłodnych zimach lód dryfujący bezpośrednio dociera do wybrzeży Półwyspu Kolskiego. Najmniejsza ilość lodu przypada na koniec sierpnia. W tej chwili granica lodu przebiega mniej więcej wzdłuż 78°N. W północno-zachodniej i północno-wschodniej części morza lód jest przez cały rok, ale w ciepłych latach morze jest całkowicie wolne od lodu. Temperatura wódNapływ ciepłych wód z Atlantyku ma wpływ na stosunkowo wysoką temperaturę i zasolenie w południowo-zachodniej części morza. W lutym-marcu temperatura wody na powierzchni wynosi od +3 °C do +5 °C, w sierpniu wzrasta do +7 °C, +9 °C. Na północ od 74°N oraz w południowo-wschodniej części morza zimą temperatura wody na powierzchni wynosi poniżej -1 °C, a latem na północy od +4 °C do 0 °C, w południowo-wschodniej części +4 °C, +7 °C. Latem w strefach przybrzeżnych powierzchnia warstwy ciepłej wody ma 5-8 metrów grubości, może się ocieplić nawet do 11-12 °C. Flora i faunaMorze Barentsa jest zasobne w różne rodzaje ryb, kryl , plankton i bentos . W południowym pasie przybrzeżnym występują w rozproszeniu wodorosty . Spośród 114 gatunków ryb żyjących w Morzu Barentsa, najważniejszymi dla rybołówstwa jest 20 gatunków: dorsz , plamiak , śledź , karmazyn , zębacz , flądry , halibut i inne. Spośród ssaków występują tu niedźwiedź polarny , foka obrączkowana , foka grenlandzka , wieloryb grenlandzki . Na wybrzeżach występują liczne kolonie ptaków – alki , nurniki aleuckie , mewy . W XX wieku został introdukowany krab kamczacki (czerwony krab królewski), który był w stanie dostosować się do nowych warunków życia i zaczyna rozmnażać się bardzo intensywnie. Powoduje to wielkie zaniepokojenie lokalnych ekologów i miejscowych rybaków, ponieważ krab zjada wszystko. Jest gatunkiem inwazyjnym stopniowo wypierającym gatunki rodzime. W strefie dennej morza występują różne gatunki szkarłupni , rozgwiazd i jeżowców . Znaczenie gospodarczeMorze Barentsa ma duże znaczenie gospodarcze dla Federacji Rosyjskiej, a także Norwegii i innych krajów. Przemysł spożywczy i morskiMorze jest bogate w różne rodzaje ryb, plankton, bentos i w związku z tym jest obszarem intensywnych połowów. Ponadto, biegną tędy bardzo ważne drogi morskie łączące europejską części Rosji z portami zachodnich (z XVI wieku) i wschodnich krajów (od XIX wieku) oraz z Syberią (z XV w.). Głównym i największym portem wolnym od lodu jest Murmańsk – stolica obwodu murmańskiego . Inne mniejsze porty to: Teriberka, Indiga, Narjan-Mar w Rosji oraz Vardø , Vadsø i Kirkenes w Norwegii. Przemysł wydobywczyWydobywanie gazu ziemnego rozpoczęto już w latach 70. Odkryto je na obszarach wód norweskich jak i rosyjskich. Pierwsze duże pole gazowe „Snøhvit” znajduje się w sektorze norweskim. Najbardziej zasobne złoże gazu „ Sztokman ” znajduje się w sektorze rosyjskim i jest eksploatowane przez „ Gazprom ”. Trwają spory terytorialne pomiędzy Norwegią a Rosją, dotyczące rozgraniczenia Morza Barentsa. Znaczenie strategiczneBazy Floty PółnocnejMorze Barentsa – ze względu na swe położenie i istnienie niezamarzających wód jest poligonem i bazą Floty Północnej , w tym podwodnych okrętów atomowych, nosicieli broni jądrowej. Główne bazy wojenne są miastami zamkniętymi: są to Siewieromorsk , gdzie znajduje się główny skład amunicji, Poliarnyj – główna baza floty oraz duża stocznia morska „Szkwał” oraz Problemy Klimatologii Polarnej nr 17, Akademia Morska w Gdyni, 2007, s. 61-62 ISSN:1234-0715 BibliografiaEncyklopedia Audiowizualna Britannica – Geografia I, Классификация морских берегов: А. Д. Добровольский, Б. С. Залогин – „Моря СССР”, Издательство Московского университета, 1982, Мазарович – Строение дна Мирового океана и окраинных морей России, Москва ГЕОС, 2005, Inne hasła zawierające informacje o "Morze Barentsa": Inne lekcje zawierające informacje o "Morze Barentsa": Morze Barentsa, norweskie Barentshavet, rosyjskie Barentsevo More, odległa część Oceanu Arktycznego o długości 800 mil (1 300 km) i szerokości 650 mil (1 050 km), obejmująca 542 000 mil kwadratowych (1 405 000 km kwadratowych). Jego średnia głębokość wynosi 750 stóp (229 m), pogrążając się maksymalnie do stóp (600 m) w głównym Rowie Wyspy Niedźwiedziej. Jest on ograniczony przez archipelagi Svalbard i Franz Josef Land (na północy), norweski i rosyjski ląd stały (na południu), archipelag Nowa Ziemia (na wschodzie) oraz przez umowną granicę z Morzem Grenlandzkim (na zachodzie), która biegnie od Spitsbergenu do najbardziej wysuniętego na północ krańca Norwegii, Przylądka Północnego, przez Wyspę Niedźwiedzią (Bjørnøya). Britannica Quiz All About Oceans and Seas Quiz Co jest największym na świecie morzem śródlądowym? Gdzie znajduje się Rów Portoryko? Sprawdź, jak głęboko sięga Twoja wiedza o morzach i oceanach dzięki temu quizowi. Morze było znane Wikingom i średniowiecznym Rosjanom jako Morze Murmeńskie. Po raz pierwszy pojawił się pod swoją nowoczesną nazwą na mapie opublikowanej w 1853 roku, honorując 16-wiecznego holenderskiego poszukiwacza północno-wschodniego przejścia do Azji, Willema Barentsa. Morze Barentsa obejmuje stosunkowo płytki szelf kontynentalny obramowujący euroazjatycki lądolód. Dno – pokryte piaskami, mułami i mieszaniną piasku i mułu – jest przecięte ze wschodu na zachód przez główny Rów Wyspy Niedźwiedziej oraz mniejsze rowy: Południowy Przylądek, Północny i Północno-Wschodni. Wyniesienia Centralne i Perseusza zapewniają płytszą rzeźbę terenu na północy, a na południowym wschodzie znajdują się ławice rybackie i płycizny. Również na południowym wschodzie znajduje się Wyspa Kolguyev. Zachodnie wybrzeże kontynentalne jest gwałtownie wzniesione i poprzecinane fiordami, natomiast na wschód od półwyspu Kanin wybrzeże jest nisko położone, z licznymi płytkimi zatokami i przesmykami. Wybrzeża północnych archipelagów są strome i wysokie, z lodowcami opadającymi do morza i nagromadzeniami naniesionego przez lodowiec gruzu w zagłębieniach. Klimat jest subarktyczny, z zimowymi temperaturami powietrza wynoszącymi średnio -13° F (-25° C) na północy i 23° F (-5° C) na południowym zachodzie; średnie letnie w tych samych regionach wynoszą odpowiednio 32° F (0° C) i 50° F (10° C). Roczne opady wynoszą 20 cali (500 mm) na południu, ale tylko połowę tego na północy. Uzyskaj subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subscribe Now Gałęzie North Cape i Spitsbergen Prądu Norweskiego przynoszą ciepłe prądy do morza, ale ciepło jest tracone podczas mieszania się z zimniejszymi wodami. Pomimo wysokiego zasolenia (34 części na 1000), zimą tworzy się lód, ale pola są cienkie i góry lodowe nie utrzymują się długo. W lecie krawędź lodu wycofuje się daleko na północ. Amplituda pływów i kierunek prądów są bardzo zróżnicowane. Porty wolne od lodu to Murmańsk i Teribyorka (Rosja) oraz Vardø (Norwegia). Rozkwita rybołówstwo. Mikroskopijne formy fitoplanktonu żywią się głębinowymi bezkręgowcami, małymi, podobnymi do krewetek skorupiakami, małżami i gąbkami, które z kolei wspierają takie ryby jak dorsz, śledź, łosoś, gładzica i sum. Występują tu również ssaki morskie (foki i wieloryby), lądowe (niedźwiedzie polarne i lisy arktyczne), mewy morskie, a w ciepłe dni kaczki i gęsi. Podwodna flora jest bardzo bogata w płytkich południowych regionach, a brunatne, czerwone i zielone algi są szeroko rozpowszechnione. Większość linii brzegowej to skały i kamienie, ale około 20 do 40 procent zawiera krzewy, mchy i porosty. Trawy są rzadkie. . Morze Barentsa Zakwit glonów na Morzu Barentsa Kontynent Europa Państwa Norwegia Rosja Powierzchnia 1,424 mln km² Powierzchnia zlewiska 1 721 238 km² Średnia głębokość 229 m Największa głębia 600 m Objętość 316 000 km³ Zasolenie 32-35‰ Temperatura w lecie od 7–12 °C na południowym zachodzie do poniżej 0 °C na północy, w zimie od 3–5 °C na południowym zachodzie, na wschodzie i północy do –1 °C Typ morza przybrzeżne Wyspy archipelagi Svalbard i Ziemia Franciszka Józefa oraz Wyspa Niedźwiedzia Położenie na mapie Arktyki 75°N 40°E/75,000000 40,000000 Multimedia w Wikimedia Commons Morze Barentsa (norw. Barentshavet, ros. Баренцево море), do 1853 Morze Murmańskie – marginalne morze przybrzeżne w Oceanie Arktycznym, między Europą Północną, archipelagami Svalbard i Ziemią Franciszka Józefa oraz Wyspą Niedźwiedzią i Nową Ziemią. Na zachodzie łączy się z Morzem Norweskim. Powierzchnia morza 1424 tys. km², średnia głębokość 229 m, głębokość maksymalna 600 m. Objętość 316 tys. km³. Morze znajduje się na szelfie kontynentalnym. Południowo-zachodnia część morza nie zamarza w zimie ze względu na wpływ ciepłego prądu Północnoatlantyckiego. Południowo-wschodnia część morza znana jest jako Morze Peczorskie. Morze Barentsa ma duże znaczenie dla transportu i rybołówstwa – istnieją tutaj ważne porty – Murmańsk (Rosja) i Vardø (Norwegia). Przed II wojną światową, dostęp do Morza Barentsa miała również Finlandia: Petsamo było jedynym wolnym od lodu portem. Poważnym problemem jest radioaktywne zanieczyszczenie morza ze względu na działalność rosyjskiej floty jądrowej i norweskiego zakładu do przetwarzania odpadów radioaktywnych. Ostatnio część morskiego szelfu Morza Barentsa w kierunku Spitsbergenu stała się przedmiotem sporów terytorialnych Rosji i Norwegii (jak również innych państw), głównie z powodu występujących tu znacznych zasobów gazu ziemnego. Historia badań[edytuj | edytuj kod] Morze Barentsa (Murmańskie) na mapie z 1614 r. Brzegi Morza Barentsa były zamieszkane od czasów antycznych przez ugrofińskie plemiona Lapończyków. Pierwsze wizyty nowożytnych Europejczyków (wikingowie, a potem kupcy z Nowogrodu) rozpoczęły się prawdopodobnie od końca XI wieku, a następnie stawały się coraz częstsze. Morze Barentsa zostało nazwane w 1853 r. na cześć holenderskiego nawigatora Willema Barentsa. Naukowe badania nad morzem rozpoczęła ekspedycja Fiodora Litkego 1821-1824, a pierwsza kompletna i dokładna charakterystyka hydrologiczna morza została dokonana przez zespół rosyjskich naukowców płynących drewnianym statkiem badawczym „Н. М. Книпович” („Mikołaj Knipowicz”) na początku XX w. Oceaniczne i lądowe granice[edytuj | edytuj kod] Akwen ten położony jest na obrzeżach Oceanu Arktycznego, na granicy z Atlantykiem, między północnym wybrzeżem Europy na południu i wyspami Wajgacz, Nową Ziemią, Ziemią Franciszka Józefa na wschodzie oraz Svalbardem i Wyspą Niedźwiedzią od zachodu. Morskie granice[edytuj | edytuj kod] Na zachodzie graniczy z basenem Morza Norweskiego, granica przebiega od Przylądka Południowego (Sorkapp) na Spitsbergenie przez Wyspę Niedźwiedzią po Przylądek Północny (Nordkapp) w Norwegii, na południu – z Morzem Białym, granica biegnie pomiędzy przylądkami Swiatoj Nos na Półwyspie Kolskim a Kanin Nos na Półwyspie Kanin, na wschodzie – z Morzem Karskim, pomiędzy Wajgaczem a Nową Ziemią oraz dalej na północ pomiędzy Przylądkiem Pragnienia (Mys Żelanija) na Nowej Ziemi a Przyl. Kohlsaat (ros. Мыс Кользат) na Wyspie Grahama Bella najdalej na wschód wysuniętej wyspie archipelagu Ziemi Franciszka Józefa, od północy – z Oceanem Arktycznym, od Przylądka Meri-Harmsour na Ziemi Aleksandra przez Wyspę Victorii i Wyspę Białą do Ziemi Północno-Wschodniej w archipelagu Svalbard. Obszar Morza Barentsa, położony na wschód od wyspy Kołgujew, nosi nazwę Morza Peczorskiego. Linia brzegowa[edytuj | edytuj kod] Wybrzeża Morza Barentsa zwłaszcza Spitsbergenu, Norwegii oraz części Nowej Ziemi są głównie fiordowe: wysokie, skaliste i mocno poszarpane. Północne wybrzeża są głównie lodowe (abrazja termiczna), występują przede wszystkim na Ziemi Franciszka Józefa, północnej części Nowej Ziemi oraz na Ziemi Północno-Wschodniej. Nieco większe zróżnicowanie występuje na południowych wybrzeżach. W zachodniej części półwyspu Kolskiego występują brzegi silnie rozczłonkowane przez lejkowate ujścia rzeczne, natomiast wschodnia część, niższa, ma brzegi bardziej wyrównane. Na półwyspie Kanin przeważają wybrzeża wyrównane (erozyjno-akumulacyjne), w Zatoce Czoskiej abrazyjno-zalewowe, a dalej na wschód aż po Zatokę Chajpudyrską występują wybrzeża deltowe. W obrębie Morza Barentsa występują zatoki. Mniejsze to Porsangerfjorden, Tanafjorden, Varangerfjorden w Norwegii, zatoki Motowska i Kolska na półwyspie Kolskim. Duże, płytkie zatoki występują na wschód od półwyspu Kanin, są to Zatoki: Czoska, Chajpudyrska i Morze Peczorskie. Istnieje jeszcze kilka mniejszych zatok. Archipelagi i wyspy[edytuj | edytuj kod] W obrębie Morza Barentsa wysp jest niewiele. Największa z nich to wyspa Kołgujew. Od zachodu, północy i wschodu, morze jest ograniczone archipelagami Svalbardu, Ziemi Franciszka Józefa i Nowej Ziemi oraz pojedynczymi wyspami: Wajgacz, Wyspa Biała, Wyspa Victorii, Wyspa Niedźwiedzia. Hydrografia[edytuj | edytuj kod] Do największych rzek wpływających do Morza Barentsa należą Peczora i Indiga. Prądy i pływy[edytuj | edytuj kod] Na powierzchni morza prądy morskie tworzą krąg w lewo. Morze Barentsa jest obszarem, przez który do basenu Morza Arktycznego wprowadzane są ciepłe i silnie zasolone wody atlantyckie. Transportowane są one przez Prąd Norweski, a następnie po jego bifurkacji przez Prąd Nordkapski, który wprowadza wody atlantyckie do Morza Barentsa i dalej do Morza Karskiego. Wzdłuż zachodniej granicy Morza Barentsa na Morzu Norweskim płynie ciepły Prąd Zachodniospitsbergeński, którego wody przenikają również na Morze Barentsa. Z północy i północnego wschodu, na północne i wschodnie części Morza Barentsa, napływają chłodne i wysłodzone, a przez to „lekkie”, Powierzchniowe Wody Arktyczne. W efekcie wprowadzania do Morza Barentsa ciepłych wód atlantyckich jego południowo-zachodnia część nigdy nie zamarza. Dalej, w części północno-wschodniej morza, ciepło z wód atlantyckich wpływa na opóźnienie w tworzeniu się i przyspieszenie topnienia lodów morskich[1]. W centralnej części morza istnieje system współśrodkowych prądów. Obieg wody morskiej jest pod wpływem zmian wywołanych silnymi wiatrami i wymianą wód z morzami przyległymi. Duże znaczenie, zwłaszcza u wybrzeży mają pływy morskie. Najwyższą wartość 6,1 m osiągają na wybrzeżach półwyspu Kolskiego, w innych miejscach wahają się od 0,6 do 4,7 m. Wymiana wody[edytuj | edytuj kod] Wymiana wody z morzami przyległymi ma duże znaczenie dla bilansu wodnego Morza Barentsa. W ciągu roku na morze, dostaje się (i uchodzi z niego) około 76 000 km³ wody, co stanowi około 1/4 z całkowitej objętości wody morskiej. Największe ilości wody (59 000 km³/rok) przynosi ciepły Prąd Nordkapski, który ma ogromne możliwości wpływu na system hydrometeorologiczny morza. Całkowity dopływ wody rzekami do morza wynosi średnio około 200 km³ rocznie. Zasolenie[edytuj | edytuj kod] Wartość stopnia zasolenia Morza Barentsa wykazuje zmienność poziomą (przestrzenną), pionową i sezonową. Średnie zasolenie wód powierzchniowych w morzu w ciągu roku wynosi w części południowo-zachodniej 34,7–35,0‰, na wschodzie 33,0–34,0‰, a w części północnej 32,0–33,0‰. W pasie nadbrzeżnym morza wiosną i latem zasolenie jest obniżone do 30–32‰, pod koniec zimy wzrasta do 34,0–34,5‰. Wody powierzchniowe są słabiej zasolone od wód głębinowych. Geologia[edytuj | edytuj kod] Morze Barentsa jest częścią prekambryjskiej płyty kontynentalnej zbudowanej z różnorodnych struktur wiekowych, które w permie i mezozoiku przeszły kilka etapów denudacji. Efektem było powstanie kilku antekliz i synekliz widocznych w reliefie dna morskiego. Widoczne są także pozostałości dawnej linii brzegowej na głębokości 200 i 70 m. Dno pokrywają liczne osady polodowcowe oraz grzebienie piasku utworzone przez silne prądy przybrzeżne. Rzeźba dna[edytuj | edytuj kod] Dno Morza Barentsa jest podwodną równiną z falistą powierzchnią, lekko nachyloną na zachód i północny wschód. Morze znajduje się w strefie szelfowej, ale w odróżnieniu od innych mórz ma wiele głębokości 300–400 m, średnia głębokość wynosi 229 m, a maksymalna 600 m. Występują liczne podmorskie wzniesienia i rynny – biegnące w różnych kierunkach, jak również istnieje wiele małych (3–5 m) nierówności na głębokości mniejszej niż 200 m oraz terasowatych półek na stokach. W obrębie dna wydzielono równiny – Płaskowyż Centralny, wzniesienia (Centralne, Perseusza – minimalna głębokość 63 m), depresje (Centralna, maksymalna głębokość 386 m) i rynny (Zachodnia, maksymalna głębokość 600 m), Franz-Victoria (430 metrów). W południowej części głębokość jest przeważnie mniejsza niż 200 m. Gleby[edytuj | edytuj kod] Pokrywa osadów w południowej części Morza Barentsa zdominowana jest przez piasek, w niektórych miejscach występują głaziki i żwir. W wyższej części Wzniesienia Centralnego i północnej części morza przeważa mulisty piasek oraz piaszczysty muł, a w obniżeniach – ił. Wszędzie istnieją domieszki gruboziarnistego materiału, który jest związany z działalnością lodowcową. Miąższość osadów w północnej i środkowej części jest mniejsza niż 0,5 m, w wyniku czego na oddzielonych od siebie wzniesieniach starsze osady są prawie na powierzchni. Wolne tempo powstawania osadów (mniej niż 30 mm na 1000 lat) ma związek ze słabym napływem osadów terygenicznych – w Morzu Barentsa ze względu na szczególne cechy nadbrzeżnych terenów nie ma zrzutów osadów z dużych rzek (z wyjątkiem Peczory, która swoje osady aluwialne osadza u ujścia), oraz ze względu na charakter brzegów zbudowanych głównie ze skał krystalicznych. Klimat[edytuj | edytuj kod] Klimat Morza Barentsa jest polarny morski. Charakterystyczne są długie zimy, krótkie chłodne lato, niskie roczne amplitudy temperatury, duża wilgotność względna powietrza. Wynika to z położenia Morza Barentsa w wysokich szerokościach geograficznych poza kręgiem polarnym, pomiędzy ciepłym Oceanem Atlantyckim a chłodnym Oceanem Arktycznym. W północnej części morza dominuje powietrze arktyczne, w południowej umiarkowane masy powietrza związane z przemieszczaniem się niżu islandzkiego, którego granicą na północy jest front arktyczny. Zimą w centralnej części Morza Barentsa rozwija się intensywna działalność cyklonalna, której skutkiem są często zmieniające się silne wiatry, częste sztormy, duże wahania temperatury, zmienia się także ilość opadów. Średnia temperatura w miesiącach najzimniejszych w północno-wschodniej części morza wynosi –20,8 °C, w południowo-zachodniej i centralnej części morza –2,0 °C do –4,0 °C, na wschodzie (Kołgujew) –14 °C oraz w południowo-wschodniej części –17 °C. Lato jest krótkie i chłodne. W południowej części morza w lipcu średnia temperatura wynosi +7 °C, na wyspach Ziemi Franciszka Józefa od 0 °C do –2 °C. W północnej części morza spada 100–200 mm opadów rocznie, podczas gdy na południu 400–500 mm. Zimą nad morzem dominują wiatry południowo-zachodnie, wiosną i latem północno-wschodnie. W ciągu roku występuje silne zachmurzenie. Stopień zlodzenia[edytuj | edytuj kod] Trudne warunki klimatyczne w północnej i wschodniej części Morza Barentsa mają wpływ na silne zlodzenie. Przez cały rok pozostaje wolna od lodu tylko południowo-zachodnia część morza. Największy zasięg pokrywy lodowej jest w kwietniu, kiedy około 75% powierzchni morza jest zajęte przez pływający lód. W skrajnie chłodnych zimach lód dryfujący bezpośrednio dociera do wybrzeży Półwyspu Kolskiego. Najmniejsza ilość lodu przypada na koniec sierpnia. Aktualnie granica lodu przebiega mniej więcej wzdłuż 78°N. W północno-zachodniej i północno-wschodniej części morza lód jest przez cały rok, ale w ciepłych latach morze jest całkowicie wolne od lodu. Temperatura wód[edytuj | edytuj kod] Napływ ciepłych wód z Atlantyku ma wpływ na stosunkowo wysoką temperaturę i zasolenie w południowo-zachodniej części morza. W lutym-marcu temperatura wody na powierzchni wynosi od +3 °C do +5 °C, w sierpniu wzrasta do +7 °C, +9 °C. Na północ od 74°N oraz w południowo-wschodniej części morza zimą temperatura wody na powierzchni wynosi poniżej –1 °C, a latem na północy od +4 °C do 0 °C, w południowo-wschodniej części +4 °C, +7 °C. Latem w strefach przybrzeżnych powierzchnia warstwy ciepłej wody ma 5-8 metrów grubości, może się ocieplić nawet do 11–12 °C. Flora i fauna[edytuj | edytuj kod] Morze Barentsa jest zasobne w różne rodzaje ryb, kryl, plankton i bentos. W południowym pasie przybrzeżnym występują w rozproszeniu wodorosty. Spośród 114 gatunków ryb żyjących w Morzu Barentsa, najważniejszymi dla rybołówstwa jest 20 gatunków: dorsz, plamiak, śledź, karmazyn, zębacz, flądry, halibut i inne. Spośród ssaków występują tu niedźwiedź polarny, nerpa obrączkowana, lodofoka grenlandzka, wieloryb grenlandzki. Na wybrzeżach występują liczne kolonie ptaków – alki, nurniki aleuckie, mewy. W XX wieku został introdukowany krab kamczacki (czerwony krab królewski), który był w stanie dostosować się do nowych warunków życia i zaczyna rozmnażać się bardzo intensywnie. Powoduje to wielkie zaniepokojenie lokalnych ekologów i miejscowych rybaków, ponieważ krab zjada wszystko. Jest gatunkiem inwazyjnym stopniowo wypierającym gatunki rodzime. W strefie dennej morza występują różne gatunki szkarłupni, rozgwiazd i jeżowców. Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod] Morze Barentsa ma duże znaczenie gospodarcze dla Federacji Rosyjskiej, a także Norwegii i innych krajów. Przemysł spożywczy i morski[edytuj | edytuj kod] Morze jest bogate w różne rodzaje ryb, plankton, bentos i w związku z tym jest obszarem intensywnych połowów. Ponadto biegną tędy bardzo ważne drogi morskie łączące europejską części Rosji z portami zachodnich (z XVI wieku) i wschodnich krajów (od XIX wieku) oraz z Syberią (z XV w.). Głównym i największym portem wolnym od lodu jest Murmańsk – stolica obwodu murmańskiego. Inne mniejsze porty to: Teriberka, Indiga, Narjan-Mar w Rosji oraz Vardø, Vadsø i Kirkenes w Norwegii. Przemysł wydobywczy[edytuj | edytuj kod] Wydobywanie gazu ziemnego rozpoczęto już w latach 70. Odkryto je na obszarach wód norweskich, jak i rosyjskich. Pierwsze duże pole gazowe „Snøhvit” znajduje się w sektorze norweskim. Najbardziej zasobne złoże gazu „Sztokman” znajduje się w sektorze rosyjskim i jest eksploatowane przez „Gazprom”. Trwają spory terytorialne pomiędzy Norwegią a Rosją, dotyczące rozgraniczenia Morza Barentsa. Znaczenie strategiczne[edytuj | edytuj kod] Morze Barentsa – ze względu na swe położenie i istnienie niezamarzających wód jest poligonem i bazą Floty Północnej, w tym podwodnych okrętów atomowych, nosicieli broni jądrowej. Główne bazy wojenne są miastami zamkniętymi: są to Siewieromorsk, gdzie znajduje się główny skład amunicji, Poliarnyj – główna baza floty oraz duża stocznia morska „Szkwał” oraz Widiajewo. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Problemy Klimatologii Polarnej nr 17, Akademia Morska w Gdyni, 2007, s. 61–62 ISSN:1234-0715. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Encyklopedia Audiowizualna Britannica – Geografia I, Rafał Jasiulewicz (red.), Leszek Baraniecki, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2006, ISBN 83-60563-07-1, ISBN 978-83-60563-07-6, ISBN 83-60563-04-7, ISBN 978-83-60563-04-5, ISBN 1-59339-330-X, ISBN 978-1-59339-330-4, OCLC 838992809. Классификация морских берегов: А. Д. Добровольский, Б. С. Залогин – „Моря СССР”, Издательство Московского университета, 1982, Мазарович – Строение дна Мирового океана и окраинных морей России, Москва ГЕОС, 2005, pde iStockMorze Barentsa Na Oceanie Arktycznym Półwysep Kola Rosja - zdjęcia stockowe i więcej obrazów ArktykaPobierz to zdjęcie Morze Barentsa Na Oceanie Arktycznym Półwysep Kola Rosja teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Arktyka, które można łatwo i szybko #:gm923071972$9,99iStockIn stockMorze Barentsa na Oceanie Arktycznym. Półwysep Kola, Rosja - Zbiór zdjęć royalty-free (Arktyka)OpisMorze Barentsa na Oceanie Arktycznym. Półwysep Kola, RosjaObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:4301 x 2867 piks. (36,42 x 24,27 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:923071972Data umieszczenia:22 lutego 2018Słowa kluczoweArktyka Obrazy,Barents Sea Obrazy,Bez ludzi Obrazy,Biały Obrazy,Chłodny Obrazy,Dzień Obrazy,Fala - Woda Obrazy,Fotografika Obrazy,Góra Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Kamień - Skała Obrazy,Klimat polarny Obrazy,Krajobraz Obrazy,Lód Obrazy,Miraż Obrazy,Morze Obrazy,Morze Arktyczne Obrazy,Mróz Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć.

morze barentsa na mapie