3450 m / 100 m = 34.5 increments. 34.5 increments * 12.5 hPa/increment = 431.25 hPa. Subtracting this decrease from the base pressure: 1000 hPa - 431.25 hPa = 568.75 hPa. Therefore, the atmospheric pressure at the top of the mountain is approximately 568.75 hPa. Rate this question: 4 4 0. Tłumaczy było w sumie (co najmniej) dwóch, którzy tłumaczyli niezależnie od siebie, nie wiedząc jeden o drugim. Niedawno (nie chwaląc się, ale dzięki mojemu działaniu) wydawnictwo które przygotowuje się do wydania tej książki dowiedziało się o tym drugim tłumaczeniu, i obecnie wiem że tłumaczenia mają zostać scrossowane. Płatnerz - popularny w średniowieczu zawód, powoli staje się znów popularny. Mało kto wie, że prawdziwi mistrzowie płatnerstwa mieszkają właśnie na Ziemi Tczewskiej. O swojej pasji opowiada nam płatnerz Maciej Kotlarz. Jakie było jego najbardziej nietypowe zamówienie? Pas cnoty. O tajnikach jego zawodu w materiale TV Tczew. Najpopularniejsza z nich to "Modlitwa o Pokój" - ("Obłoki ludzkich rąk") do tekstu Mirosławy Hanusiewicz. Tekst angielski napisał prof. Andrzej Schmidt. Kolejnym bardzo popularnym utworem Tłumaczenia w kontekście hasła "podnoszą kogoś" z polskiego na angielski od Reverso Context: Na przykład, gdy podnoszą kogoś do góry, kręcone loki i ramiona podnoszą się dla obu osób. Któż z nas lubi rowerowe wycieczki? Chyba każdy! Nie kiedy bywa tak, że osoby niepełnosprawne, nie mogą korzystać z roweru. Jednak jest na t RcgrE0. Temat: Adam Asnyk Długi wiersz, ale naprawdę warto go przeczytać Poeci do publiczności Z pokorą nasze pochylamy głowy Przed twoim sądem, o publiko gniewna! Bo chociaż wyrok bezwzględnie surowy, Jednak jest słusznym w gruncie, to rzecz pewna; I przyznać musim, że nasz chór harfowy I nasza nuta szpitalno-cerkiewna Z całym przyborem schorzałej fantazji Jest dziś najgorszym rodzajem inwazji. Po zgasłych wieszczach w ręce słabe, drżące, Wzięliśmy lutnie, w których pieśń czarowna Spoczywa w tonów ubrana tysiące, Boleścią całych pokoleń wymowna. Smutno nam słyszeć te echa mdlejące, Smutno nam wiedzieć, że ta moc cudowna, Potrząsająca niegdyś ludzi tłumem Niezrozumiałym stała się dziś szumem. Straszno nam strun tych dotykać natchnionych, Co się prężyły jako serca żywe, Co miały siłę rozbudzać uśpionych I smagać biczem umysły leniwe; Straszno nam stanąć wobec tych zniknionych, Rozrzucających piękności prawdziwe, I pieśń podnosić wśród gawiedzi syków, Pieśń przygnębionych wstydem niewolników. Znamy swą niemoc, węża, co nas dławi I opasuje w swe skręty potworne; Znamy ten obłęd, co nas z wolna trawi I z piersi dźwięki dobywa niesforne; Wiemy, że śmieszni jesteśmy, choć łzawi, I tak bezkształtni, jako mgły wieczorne, Ale uznając wszystkie nasze winy, Chcemy wam złego odsłonić przyczyny. Jesteśmy dziećmi wieku bez miłości, Wieku bez marzeń, złudzeń i zachwytu, Obojętnego na widok piękności, A więdnącego z nudy i przesytu, Wieku, co wczesnej doczekał starości, Sam podkopawszy prawa swego bytu, Wieku, co siły strwonił i nadużył, Nic nie postawił, chociaż wszystko zburzył. Wzrośliśmy także wśród dziwnego świata, Co się zapału i uniesień wstydzi, Co każdym wzniosłym uczuciem pomiata, I wszędzie szuka śmieszności i szydzi; Bawi go jeszcze arlekińska szata, Lecz ani kocha, ani nienawidzi!... I to jest nasze największe przekleństwo: Otaczające nas dziś społeczeństwo! Jego bezduszna, chłodna atmosfera Już od kolebki duszę nam otacza, Dziewiczą barwę szyderstwem z niej ściera, Żadnej świętości marzeń nie przebacza; Nic więc dziwnego, że ogień zamiera, Że się fantazja krzywi i wypacza, Bo tam, gdzie w sercach bezmyślność i bierność, Krzewić się może jedna tylko mierność. Każda epoka, co ze swego łona Wydała pieśni potężnej olbrzyma, Nosiła wyższej idei znamiona, Pewien wzór piękna mając przed oczyma, I sama była miłością natchniona, Drżąca jak lutnia, którą śpiewak trzyma, I on dlatego wielkim być nie przestał, Że miał słuchaczów serca za piedestał. On zbierał tylko marzenia tęczowe, Które duch ludu z piersi swej wysnuwał, Tylko im polot dawał i wymowę, Ujmował w kształty i w przyszłość posuwał; Więc kiedy stworzył potężną budowę, Każdy jej wielkość i prawdę odczuwał, Bo znalazł wszystko tam ubrane w ciało, Co w jego piersi niewyraźne tlało. Potrzeba było młodzieńczego wieku, Pełnego ognia, wrażeń i prostoty, Wykarmionego na cudownym mleku, Zbrojnego w wszystkie bohaterskie cnoty; Potrzeba było, ażeby w człowieku Wykwitła siła nadziemskiej istoty, Co dumnym czynem w niebiosa się wdziera, Ażeby wydać ślepego Homera! Potrzeba było dla niego tych czasów, W których lud cały w pieśni rozkochany Słuchał jej chciwie wśród laurowych lasów I uzupełniał wątek podsłuchany. I kiedy z długich pokoleń zapasów Snuł się poemat wielki, niezrównany. I gdy bohater i twórca rapsodu Zarówno byli chlubą dla narodu!... I zawsze w wieków minionym pochodzie Z duchem społeczeństw szli śpiewacy w parze; Co zakwitało w ludzkości ogrodzie, To pieśń na swoje przeniosła ołtarze. Grek hołdujący jasnych bóstw urodzie Znalazł swój liryzm pieszczony w Pindarze, A ile ognia tlało w jego łonie, Tyle rozkosznych brzmień w Anakreonie. Tak samo znowu, gdy po nocy długiej Świat się odmłodził wiarą i krwią nową, Gdy barbarzyńskiej ciosami maczugi Zgruchotał całą przeszłość posągową, Kiedy cudownie odżył po raz drugi, Z całą fantazją świeżą, silną, zdrową, Zaraz zaświecił podwójnym brylantem, Wdzięcznym Petrarką i surowym Dantem. Szekspir, gdy stanął na dramatu szczycie, Miał pod nogami wielką ludzi wrzawę, Wybuchające namiętnością życie, Wielkie gonitwy o miłość i sławę. A Goethe zastał myśl ludzką w rozkwicie, Po złote runo wolności wyprawę, Żądzę ziszczenia ideałów szczytnych I uwielbienie wzorów starożytnych. Lecz dziś gdzie znaleźć jaki sztandar wielki, Który by porwał małoduszne zgraje? Wszechwładnej niegdyś cudów rodzicielki: Młodzieńczej wiary - świat już nie wyznaje; Nikt się nie zwraca do tej karmicielki, Co sercom ludzkim wieczną młodość daje, I nie zostało nic z anielskich wizji, Prócz niedowiarstwa albo hipokryzji. Piętrzą się jeszcze gotyckie świątynie I wieżycami pną się między chmury, I dym kadzideł jeszcze w niebo płynie, I lud się modli zimny i ponury; Lecz nad tym jękiem, co bez echa ginie, Nie ulatuje anioł srebrnopióry I w chore serca pociechy nie leje, I chłód śmiertelny z ciemnej nawy wieje... Zabrakło wiary, zabrakło płomienia, Który ożywiał niegdyś mężów dawnych, Zabrakło cudów, zbrakło pokolenia, Co cud mieściło w piersiach w stal oprawnych; Dzisiaj choć widzi m smutne poświęcenia, Choć widzi m ludzi krwią swą marnotrawnych, Przecież to wszystko tak marnie opada Jak kwiat, któremu wnętrze robak zjada. Miłość ojczyzny?... Ta dziś pustym dźwiękiem, Co nie brzmi wcale albo brzmi szaleństwem; Nasi mężowie śpiąc na łożu miękkiem, Biją w dzwon trwogi przed niebezpieczeństwem, Gdy kto ten wyraz powie z cichym jękiem, I obrzucają swój naród przekleństwem Za to, że śmiał się targnąć na kajdany I drgnął na chwilę własną krwią oblany. Miłość ojczyzny! To przedmiot zużyty I pogrzebany z poległym rycerstwem, Starannie w trumnie gwoździami przybity I przytrzaśnięty pleśnią i szyderstwem, A nad nim klęczy postać jezuity, Co umarłego gorszy się kacerstwem I lud poucza, że modna pobożność - Tę ziemską miłość uważa za zdrożność. Miłość ojczyzny!... Staroświeckie tema I rdzą grobowca zgryzione ze szczętem, Zewsząd mu krzyczą wielkie anatema, Pokryte słodkim świętoszków lamentem; Więc żeby wznawiać rzeczy, których nie ma, Trza być półgłówkiem albo też studentem I z Don Kiszotem błądzić po manowcach, By kruszyć kopie na spłoszonych owcach. A dziś podobna marzeń wybujałość Jest w naszym świecie wielce karygodną, Nasze powagi widzą w tym zuchwałość, Która być może w straszne skutki płodną; Przyznają wtedy pieśni doskonałość, Gdy jest jak oni bezbarwną i chłodną, I tak strzyżoną, jakby ogród włoski, Mając ucięte i myśli, i głoski. Więc nie dziw, że nikt ręką swą nie sięga Po ten skarb w lutni ukryty ojczystej; Dla martwych widzów - martwa to potęga, I może kruszyć tylko pierś lutnisty, I stać zamkniętą, jak ta czarów księga, Przez długie wieki w ciszy uroczystej, Póki epoka nie nadejdzie nowa, Godna odczytać jej cudowne słowa. Cóż więcej znaleźć?... Sława?... tej nie mamy, Wszyscy mniej więcej jesteśmy niesławni I nosim znaczne na honorze plamy; Pod każdym względem zawsze niepoprawni, O czystą wielkość zwykle mało dbamy I wtenczas właśnie jesteśmy zabawni, Gdy się stroimy w kawałek łachmanu, Co się nazywa dziś rozumem stanu. Ten rozum stanu -wynalazek złoty! Lepszy niż jaki płaszcz nieprzemakalny; Pod nim bezpiecznie można szydzić z cnoty I podkopywać przesąd idealny, Można ojczyźnie różne czynić psoty I łuk w nagrodę dostać tryumfalny, Bo on zasłonić zdoła każdą sprzeczność, Wszelki egoizm, wszelką niedorzeczność. Istny talizman, który dobre wróżki Roznoszą same jako płód krajowy I polskiej szlachcie kładą pod poduszki, A ta się naraz budząc z bólem głowy, Na suchych wierzbach umie szczepić gruszki I cycerońskiej nabiera wymowy. Tak więc bez pracy, nauk i zachodu Kraj się zapełnia gwiazdami narodu. Przedmiot gotowy dla wieszczów przyszłości, Będzie go można w gładkie rymy włożyć I parafialne pozbierać wielkości, I epopeję narodową stworzyć, Co pozostanie Iliadą śmieszności; Lecz my nie pragniem owej chwili dożyć I wolim raczej na swych lutniach drzymać, Niż próżny pęcherz powietrzem nadymać. Cóż więc zostaje?... Pieśni erotyczne? Ale i dla tych braknie w świecie wzorów, Pogasły w piersiach ognie romantyczne, Pełne świetności i pięknych kolorów, A miłość cierpi suchoty chroniczne I potrzebuje pomocy doktorów, Co podtrzymują jej zbyt wątłe życie Przez różnych środków drastycznych użycie. Nasze anioły i nasze kobiety Są w sentymenta ubrane po kostki, Lubią poezję zajadać na wety I lubią także bawić się w miłostki. Któż by wyliczył ich wszystkie zalety? Jednej im tylko brak jeszcze drobnostki - Prawdy w uczuciu... Lecz to rzecz zbyteczna, Niemodna dzisiaj - nawet niebezpieczna... Tym, czym są teraz, nie wzniecą tej walki, Co się toczyła koło murów Troi; Żadna nie zginie z rąk swojej rywalki, Żadna się losów Julietty nie boi, Bo każda z wdziękiem norymberskiej lalki W balowej sukni na wystawie stoi I z pochyloną, rozmarzoną główką - Czeka na kupca, co płaci gotówką. A Romeowie nasi nowocześni - Są jak z żurnalu wycięte figurki; Tacy bezduszni, tacy bezcieleśni, Że z nich zaledwie zostały tużurki, Które do taktu salonowej pieśni Skaczą kadryle, walce i mazurki, Wzdychając przy tym od czasu do czasu Do diamentów, gazy i atłasu. Krew tam nie kipi purpurowym warem I nie upiększa ciał swoim szkarłatem, Zmysły namiętnym nie owiane czarem Nie zakwitają egzaltacji kwiatem; A to, co wschodzi, jest tak zwiędłem, starem, Tak ariekińskiem i tak karłowatem, Że może służyć na pastwę dewotkom, Co się pobożnym poświęcają plotkom. Ale dla pieśni nie ma tam oparcia: Tyle tam ziarna, co w pustym orzechu. Te straszne dzisiaj czułych serc rozdarcia Na drugi tydzień goją się w pośpiechu; Do tragicznego zanim przyjdzie starcia, Cała tragedia kończy się na śmiechu, Skąd i poezja nasza nosi znamię, Że jest szyderczą, gdy uczuć nie kłamie. Trudno wymagać, by na takiej roli Wytrysła natchnień prawdziwych obfitość; Trudno geniuszu żądać aureoli Tu, gdzie się tuczy sama pospolitość, I trudno miłość śpiewać wśród swawoli, Co budzi tylko wzgardę albo litość. Trudno, ach! żądać dziś Anakreona, Kiedy świat cały na bezkrwistość kona... Potrzeba śmiać się więc na równi z wami I razem z wami nad przepaścią pląsać; Potrzeba kryć się ze swoimi łzami I z własnych uczuć głośno się natrząsać, Karmić się co dzień skandalem, plotkami, Różować twarze i przechodniów kąsać, Wszystko szlachetne zdeptać, sponiewierać, Potrzeba śmiać się... śmiać się i umierać... Jeśli nas teraz potępić pragniecie, Za nasze niemoc, nasze niedołęstwo, Za rozrzucone poetyczne śmiecie, Za skoszlawione pieśni czarnoksięstwo, Godzim się na to... Potępcie, gdy chcecie; Przy was jest słuszność, przy was jest zwycięstwo Lecz tę rozważcie smutną okoliczność: Tacy poeci, jaka jest publiczność!Ten post został edytowany przez Autora dnia o godzinie 20:50 - Zaczyna się wielkopostna walka o dobro, tym bardziej konkretna, gdy tak blisko nas toczy się straszliwa wojna - mówił w Środę Popielcową w katedrze płockiej biskup Mirosław Milewski. Liturgii z pokutnym obrzędem posypania głów popiołem przewodniczył biskup płocki Piotr Libera. Zachęcił on do intensywnej modlitwy o pokój w Ukrainie. Do tej palącej kwestii nawiązał w kazaniu biskup Mirosław Milewski: - Okres Wielkiego Postu, podczas którego naśladujemy Jezusa poszczącego na pustyni jest czasem duchowej walki i zmagania ze złem. W tym roku słowo "walka" nabiera nowego znaczenia. Nie jest jedynie abstrakcyjnym terminem, ale przybiera kształt prawdziwej wojny, która toczy się za naszą wschodnią granicą. Zapewne wielu z nas jest zaskoczonych, że w XXI wieku – w czasie spokoju i dobrobytu – wojna jest jeszcze w ogóle możliwa. Wielu z nas wydawało się, że ten czas minął bezpowrotnie, a nasze pokolenie ma zapewnione życie bezpieczne i mniej czy bardziej dostatnie. Wydarzenia ostatnich kilku dni brutalnie zweryfikowały te przekonania – mówił kaznodzieja. Biskup Milewski zwrócił jednak uwagę, że "najważniejszym «polem bitwy» jest ludzkie serce". - Gospodarka nie ma ani rozumu, ani woli, podobnie finanse czy media. Za każdą z tych rzeczy stoi człowiek. Również żaden czołg, żaden samolot, żadne działo nie strzela samo. Za sprzętem, za wojskiem, za krajem także stoją konkretni ludzie, którzy podejmują decyzje, w których sercach musiała najpierw zostać stoczona duchowa wojna pomiędzy dobrem a złem. Wojna, którą oglądamy na ekranach naszych telewizorów, bierze początek w ludzkim sercu. Choć dziś w Polsce – dzięki Bogu – żyjemy w czasie zewnętrznego pokoju, każdy z nas toczy swoją duchową wojnę pomiędzy dobrem a złem. Kiedy otwieramy Wielki Post i wchodzimy w czas duchowej walki, przed nami znów wyraźnie staje alternatywa: myśleć bardziej o sobie czy o innych, raczej posiadać czy dawać, gromadzić czy dzielić się dobrem i siać je wokół siebie – mówił ks. biskup. Na zakończenie liturgii modlono się śpiewem suplikacji. Zwłaszcza w tym czasie przenikliwa i konkretna była modlitwa błagania: "Od powietrza, głodu, ognia i wojny – wybaw nas, Panie". Chór Pueri et Puellae Cantores Plocenses wykonał w czasie Mszy św. również inną przejmującą pieśń: "Modlitwę o pokój": Obłoki ludzkich rąk podnoszą się Modlitwę niosąc jak święty skarb. Lecz niech już nigdy ściśnięta pięść Nad naszą ziemią nie wzniesie się. O pokój, Panie nasz, błagamy Cię. Nie pozwól, by Twój głos zaginął w nas. Spraw, niech już nigdy ściśnięta pięść Nad naszą ziemią nie wzniesie się. O pokój, Panie nasz, błagamy Cię. « ‹ 1 › » oceń artykuł Wstyd nie jest dobrym doradcą - jeśli odczuwasz niepokojące objawy, koniecznie udaj się do specjalisty. W przypadku nowotworów odbytu wczesna diagnoza jest kluczowa, by leczenie było odbytu to bardzo ciężka, ale często także wstydliwa choroba, o której rzadko kiedy się mówi. Ten rodzaj nowotworu jest rzadziej spotykany niż rak piersi czy płuc, dlatego też niezbyt często mamy okazję o nim Hiszpańskiego Towarzystwa Walki z Rakiem (AECC), rak odbytu stanowi około 1,9% wszystkich nowotworów układu jest to może zbyt wysoka liczba, wciąż jednak warto otwarcie mówić o symptomach, które mogą świadczyć o tego typu nowotworze. Jak w przypadku wszystkich chorób – im wcześniej postawiona diagnoza, tym większe szanse na odbytu – co warto o nim wiedzieć?Rak odbytu zdecydowanie częściej dotyka mężczyzn niż kobiety, więcej zachorowań odnotowuje się także wśród pacjentów powyżej 50. roku życia. Do głównych czynników ryzyka możemy zaliczyć: palenie papierosów wyższą przewidywalność długości życia infekcję wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) Największym problemem, z jakim spotykamy się w przypadku tego nowotworu, jest fakt, iż na początku rozwija się on bez żadnych widocznych objawów. Część pacjentów leczących się na hemoroidy bierze też krwawienie czy ból za jeden z objawów tej choroby, a nie rozwijającego się a także wstyd – bo to przecież nowotwór odbytu – sprawia, że wielu chorych przez długi czas wstrzymuje się od wizyty u odbytu – cichy zabójcaNie zawsze do sygnałów wysyłanych nam przez organizm przywiązujemy taką wagę, jak powinniśmy. Nie mamy nawyku regularnego sprawdzania stanu naszego zdrowia – chociażby przez kontrolowanie wszelkich możliwych zaburzeń wypróżniania czy też wyglądu odbyt to nie tylko część ciała odpowiedzialna za wydalanie – jest to również istotna część jelita to otwór zamykany przez pierścień okrężnych mięśni, składający się z licznych komórek, które z różnych powodów mogą podlegać zmianom genetycznym. W konsekwencji mogą one prowadzić do powstania zmian wspomnieliśmy już o czynnikach ryzyka, które mogą przyczynić się tworzenia się komórek nowotworowych. Nie wszystko jednak zależy tylko i wyłącznie od naszych nawyków oraz codziennych wyborów. Poniżej znajdziesz listę symptomów, które mogą świadczyć o rozwoju raka dowiedzieć się więcej? Przeczytaj koniecznie artykuł: Jelito grube oraz jego niezwykła fizjologia1. KrwawienieKrwawienie podczas wypróżniania to pierwszy symptom, na który warto zwrócić uwagę. Sporadyczne czy też jednorazowe krwawienie może mieć inne źródło niż rak odbytu. Mimo wszystko wizyta u specjalisty jest wskazana od krwawienie może mieć związek z takimi schorzeniami jak hemoroidy, infekcja czy rozmaite dolegliwości układu trawienia i układu wydalniczego. Gdy tylko pojawi się taki problem, koniecznie trzeba udać się do lekarza, który postawi odpowiednią Uczucie nacisku na odbytWielu pacjentów, u których zdiagnozowano ten rodzaju nowotworu, skarży się na ciągłe uczucie pełności czy też nacisku w okolicy odbytu. Wywołuje to dyskomfort, a nawet swędzenie. Zdarza się nawet, że odbiera to osobie możliwość kontrolowania mięśni objaw ten jest niemal niezauważalny. Po około sześciu miesiącach staje się na tyle ewidentny, że pacjenci decydują się na wizytę u Występowanie brodawekRak odbytu może mieć różne objawy towarzyszące. Jednym z nich jest występowanie brodawek właśnie w tej okolicy. Guzki czy też brodawki mogą występować wewnątrz jelita lub też na zewnątrz, wywołując dyskomfort, a nawet pacjentów ignoruje ten objaw, mając go za coś normalnego. Warto jednak uważnie obserwować, co dzieje się z takimi brodawkami. Najlepiej jest udać się do lekarza i nie przejmować się na Zaburzenia ruchów jelitowychKażdemu z nas raz na jakiś czas zdarzają się zaburzenia trawienne. Od czasu do czasu może być to biegunka, innym razem zaparcia. Jest to normalne i nie powinno być powodem do jednak oprócz tych objawów doświadczasz także utraty kontroli nad mięśniami odbytu, nie warto zwlekać z wizytą u Swędzenienne symptomy raka odbytu możemy to także ból w dolnej części pleców, napięcie mięśni brzucha oraz swędzenie w okolicy swędzenie najczęściej ma związek z hemoroidami (guzkami krwawniczymi), większość osób sięga więc po kremy i maści łagodzące ten objaw i zwalczające jednak swędzenie jest naprawdę uporczywe i towarzyszą mu inne objawy, należy koniecznie udać się do specjalisty. Wczesna diagnoza to klucz do w niewielu przypadkach nowotwór jest diagnozowany przed etapem, w którym dociera on do węzłów chłonnych. Wówczas leczenie jest o wiele trudniejsze i o wiele bardziej agresywne. Dzisiejsza wiedza medyczna pozwala nawet na pełne wyleczenie. Jednak im później wykryty rak odbytu, tym gorsze może Cię zainteresować ... Na niedzielę 24 kwietnia 2022 Uniwersytet Trzeciego Wieku działający przy Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej po trzyletniej przerwie, spowodowanej pandemią COVID-19, zaprosił chóry i zespoły wokalne innych uniwersytetów trzeciego wieku na wspólne śpiewanie. W kilku poprzednich latach koncert odbywał się zawsze w okolicach Świąt Bożego Narodzenia i tematycznie związany był ze Świętami. Tak miało być także w tym roku, ale okazało się to niemożliwym. Po pierwsze w grudniu i styczniu nadal jeszcze obowiązywały niektóre ograniczenia sanitarne, a po drugie okazało się, że część chórów i zespołów przez minione dwa lata zawiesiła działalność, nie śpiewała, nie przeprowadzała prób i nie jest przygotowana do publicznego występu. Mając to uwadze, ale chcąc mimo wszystko i na przekór wszystkiemu, zorganizować spotkanie i wspólnie zaśpiewać, organizatorzy zdecydowali się na termin kwietniowy i stosowanie do tego zaproponowali, żeby tematem przewodnim koncertu była wiosna i radość śpiewania. Z tego wziął się tytuł koncertu „Śpiewające Świętowanie Wiosny”. W niedzielne popołudnie na gościnnej scenie Filharmonii Częstochowskiej im. Bronisława Hubermana wystąpili śpiewający słuchacze Uniwersytetów Trzeciego Wieku w Bytomiu (chór „Wrzosy Jesieni”), Częstochowie (chór „Uniwerek” Uniwersytetu Trzeciego Wieku na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza i chór „Canto Cantare” Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej), Jaworznie (chór „Jawor”), Siemianowicach Śląskich (chór „La le le”), Pszczynie (chór „Canto Grazioso”), Radomsku (zespół „Appassionata” i chór „Melodia), Rudzie Śląskiej (chór „Carmina Silesia”) oraz Zawierciu (chór „Jurajskie Echo”). Zarówno zestaw zaprezentowanych utworów jak i poziom artystyczny występów, były bardzo zróżnicowane. Ze sceny Filharmonii popłynęły melodie i słowa piosenek Anny Jantar i Andrzeja Zauchy, Jonasza Kofty, Tadeusz Woźniaka i Eugeniusza Bodo, „Skaldów” i zespołu „Dwa Plus Jeden”, Stanisława Moniuszki i George'a Gershwina, ludowe melodie ze Śląska i z Mazowsza. Śpiewano o śląskim hasioku i o pożegnaniu Lwowa. O miłości do matki („Matko Moja Ja Wiem” pamiętana z wykonania Barnarda Ładysza i Leokadii Rymkiewicz-Ładysz) i o przemijaniu („To świt, to mrok” z musicalu „Skrzypek na dachu”). Przy niektórych utworach widzowie śpiewali razem z artystami na scenie. Niekiedy było to podyktowane polarnością utworu, którego słowa wszyscy znają, a niekiedy chęcią udzielenia pomocy wykonawcom, po których było widać, a raczej dało się słyszeć, że covidowa przerwa mocno dała się im we znaki. Bez wątpienia najlepiej, pod względem artystycznym, zaprezentowały się, występujące jako ostatnie dwa zespoły śpiewacze, nasz chór „Wrzosy Jesieni” i chór „Canto Cantare” gospodarzy koncertu. „Wrzosy Jesieni” przedstawiły trzy utwory: melodię ludową z Lubelskiego „W mojem ogródeczku” i Adama Mickiewicza Pieśń Filaretów „Użyjmy dziś żywota” – w opracowaniu Feliksa Nowowiejskiego oraz na koniec wzruszającą „Modlitwę o pokój” Norberta Blachy ze słowami Mirosławy Hanusiewicz. Obłoki ludzkich rąk podnoszą się Modlitwę niosąc jak święty skarb. Lecz niech już nigdy ściśnięta pięść Nad naszą ziemią nie wzniesie się. O pokój, Panie nasz, błagamy Cię. Nie pozwól, by Twój głos zaginął w nas. Spraw, niech już nigdy ściśnięta pięść Nad naszą ziemią nie wzniesie się. O pokój, Panie nasz, błagamy Cię. Zarówno dobór wykonanych przez nasz chór utworów, w szczególności ostatniego, tak bardzo znaczącego w czasie wojny toczącej się tuż za naszą wschodnią granicą, jak i ich świetne, żeby nie powiedzieć mistrzowskie, wykonanie zostały nagrodzone gromkimi oklaskami widzów, których znaczną część stanowili członkowie innych występujących zespołów śpiewaczych, potrafiący ocenić i docenić to co bardzo dobre. Przedostatnim punktem programu było wręczenie przez zastępcę prezydenta Częstochowy – Ryszarda Stefaniaka oraz Przewodniczącą Rady Słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej, przedstawicielom występujących zespołów i chórów, pamiątkowych statuetek VI Przeglądu Chórów Uniwersytetów Trzeciego Wieku Województwa Śląskiego i Ościennych. W imieniu naszego chóru statuetkę odebrała, jego dyrygentka, Monika Woleńska. Na zakończenie koncertu na scenie ustawiły się wszystkie występujące zespoły i chóry, aby wspólnie wykonać dwie pieśni: „Przybywaj wiosno” Wolfganga Amadeusza Mozarta i „Rewe ta stohne Dnipr szyrokyj”. Jęczy i wyje Dniepr szeroki to pieśń skomponowana do słów wiersza Tarasa Szewczenki, bohatera narodowego Ukrainy, poety, etnografa, folklorysty, malarza i działacza politycznego. Pieśń, która stała się nieoficjalnym hymnem Ukrainy w czasach, kiedy Ukraińcy byli pozbawieni prawa śpiewania własnego hymnu. Na scenie Filharmonii Częstochowskiej wystąpili: Halina Antosz, Antoni Chrostek, Jolanta Chrostek, Renata Einleger, Edward Gut, Katarzyna Heliosz, Joanna Januszewska, Maria Jelonek, Zofia Kowalik, Irena Krajewska, Irena Maziarka, Krystyna Misiuk, Maria Myrczik, Joanna Nikołajew, Piotr Paluch, Helena Ryczaj, Brygida Skrzypczyk, Marianna Sikora, Elżbieta Sokalska, Eugenia Świderska, Hanna Wanczura i Wiesława Zdzienicka. RK Zobacz zdjęcia z Koncertu w naszej Aktualnej Galerii. Ta strona działa od stycznia 2020, wcześniejsze wydarzenia i informacje znajdziesz na naszej Poprzedniej stronie Bytomski Uniwersytet Trzeciego Wieku, Powstańców Śląskich 10, 41-902 Bytom, tel.: 32 281 11 38 lub 32 281 60 76 w. 46 e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. Ogłoszenia Parafialne 6 Niedziela Wielkiego Postu – Niedziela Palmowa – 10 IV 2022 Dzisiejszą Niedzielą Palmową rozpoczynamy w Kościele Wielki Tydzień. Na Mszy św. o godz. uroczysta procesja z poświęceniem palm, a po Mszy św. będzie konkurs palm. Oceniać będą Ks. Michał i p. Tomasz Migdał. O godz. Czytaj więcej → Święta Wielkanocne już zapasem. Wśród sprzątania domów, robienia zakupów, nie zapomnijmy o tym, co najważniejsze. Przygotujmy nasze serca na spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem poprzez spowiedź świętą. Nie odkładajmy jej na ostatnią chwilę. Chciejmy powstać z martwych wraz z Chrystusem, który na krzyżu odkupił nasze winy. W tym roku spowiedź przedświąteczna… Czytaj więcej → Ogłoszenia Parafialne 5 Niedziela Wielkiego Postu – 3 IV 2022 Przeżywamy V niedzielę Wielkiego Postu. Z racji pierwszej niedzieli miesiąca odprawiamy na zakończenie Mszy św. adorację Najświętszego Sakramentu. Dzisiaj o godz. Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym. Również dzisiaj po Mszy św. o godz. będzie Droga Krzyżowa. Parafialna Grupa… Czytaj więcej → Drodzy Przyjaciele. W imieniu Grupy Teatralnej Brawo My bardzo serdecznie zapraszamy na Misterium Paschalne Uwielbiam Twoje Rany, które odbędzie się w naszym Kościele w niedzielę 3 kwietnia o godz. Spektakl o Męce naszego Pana Jezusa jest zaproszeniem do wspólnego przeżycia najważniejszych Tajemnic naszej wiary. Wydarzenia Paschalne będziemy mogli zobaczyć… Czytaj więcej → Ogłoszenia Parafialne 4 Niedziela Wielkiego Postu – 27 III 2022 Dzisiaj po Mszy św. o godz. nabożeństwo Drogi Krzyżowej, a o godz. Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym, na które bardzo gorąco zapraszamy. Przez cały Wielki Post codziennie przed Mszą św. wieczorną o godz. serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy… Czytaj więcej → Ogłoszenia Parafialne 3 Niedziela Wielkiego Postu – 20 III 2022 Dzisiaj o godz. Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym, na które bardzo gorąco zapraszamy. Również dzisiaj po Mszy św. o godz. będzie nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Przez cały Wielki Post codziennie przed Mszą św. wieczorną o godz. serdecznie zapraszamy do… Czytaj więcej → Ogłoszenia Parafialne 2 Niedziela Wielkiego Postu – 13 III 2022 Przeżywamy Święty czas Wielkiego Postu. Niech on będzie dla nas czasem szczerego i prawdziwego otwarcia swojego serca na dar Bożego Miłosierdzia. Niech na nowo odrodzi naszą wiarę i miłość do Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Módlmy się gorąco w Wielkim… Czytaj więcej → Ogłoszenia Parafialne 1 Niedziela Wielkiego Postu – 6 III 2022 Przeżywamy pierwszą niedzielę Wielkiego Postu – Wielki Post to czas pokuty, umartwienia i czas nawracania się. Zachęcamy wszystkich bardzo gorąco do dobrego i świętego przeżycia tego czasu. Dzisiaj o godz. Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym. Również dzisiaj po Mszy… Czytaj więcej → Drodzy Przyjaciele! Nasza Parafia również pragnie się włączyć w liczne akcje organizowane w całym kraju. Cała ta sytuacja pokazuje jedno, że na nas Polaków zawsze można liczyć. Jesteście wspaniali. Jak dobrze jest być Polakiem. To wielki zaszczyt i duma. W odpowiedzi na Komunikat KEP zostanie przeprowadzona: Zbiórka darów rzeczowych na… Czytaj więcej → Obłoki ludzkich rąk podnoszą sięModlitwę niosąc jak święty niech już nigdy ściśnięta pięśćNad naszą ziemią nie wzniesie się. O pokój, Panie nasz, błagamy pozwól, by Twój głos zaginął w niech już nigdy ściśnięta pięśćNad naszą ziemią nie wzniesie pokój, Panie nasz, błagamy Cię. Drodzy Przyjaciele. 24… Czytaj więcej →

obłoki ludzkich rąk podnoszą się